farkında mısın?

artık her gün suçluyorum kendimi ve affediyorum sonra... sonra seni suçluyorum, affetmeye çalışıyorum ve başarıyorum. her sabah bugün düne benzemesin diyorum... yine benziyor... hayaller kuruyorum, yine kırılıyor...
bir hayat, bir yol...
ama yok...

bir yerden aşağı düşüyoruz, çok aşağı düşüyoruz...

nedense bunları yazmak için açtığımda sayfamı, elim zaman* şarkısına gitti... neden sence?

dişlerim sökülüyor, yüreğim sökülüyor, içim sökülüyor... yanımda sen neden yoksun? sesli söylüyorum bunu! yanımda neden yoksun sevgili...

senin gibi olamadım ki ben, yapamadım. 
keşke demek nasıl ağır yüreğime, nasıl utanıyorum anlatamam... 
utanıyorum sensizlikten. utanıyorum benim olmadan benim oluşundan ve senin oluşumdan...
delik deşik içim... günlerim gecelerim delik deşik ve tutamıyorum işte kendimi, gözümden kaçıveriyor kıyamadıkların teker teker...

çok seven mi gider, çok bilen mi gider, çok gezen mi bilir?
kırık içim, buruk... hep suçluyum. hep acıtanım...
kahraman olamadım ben. hiç olamadım.
en çok acıyı ben çektim sandım.
ben olursam yanında acı çekmezsin sandım...

şimdi el gibi...
elmişsin gibi bunları yazıyorum...

çaresizim, umutsuzum, yapayalnızım. 
attığım kahkahanın sesi geliyor, yüzüm gülmüyor...
anlık gülüyorum elbet, ama mutsuzum, eksiğim işte...

yaramı sar istemedim, yaranı sarmayı vaat etmedim...
ama yeni bir yatak bulabilirdik akmak için... yeni bir bahar yaşayabilirdik, yeni bir dünya mümkün olabilirdi bizim için.  yeni bir hayal yeni bir yıl...

şimdi hepsine uzaktan bakıyorum. o kadar uzak ki, hiç olmamış gibi. hiç olmamışsın gibi, hiç olmamışım gibi... sözler, kelimeler hiçbir şeye yetmiyor. sevmeye yetmiyor kelimeler. yalnızlığa çare olmuyor. iki kişilik yalnızlık bahsettiğim... bir ovanın düz oluşu gibi bir şey...

paraleliz ama hiç kesişmiyoruz; farkında mısın?

*mabel matiz - zaman