ben de sözler verdim. tuttum ben hepsini. söz olsun diye vermediğimden,
kendimi bildiğimden,
kalbimi bildiğimden,
yaptığım her şeyin sebebini bildiğimden
yaptığım her şeyin arkasında durabildiğimden...
"neden özlüyorum bu kadar" demedim hiç.
"neden seviyorum bu kadar" da demedim.
"seni seviyorum ama...", "seni seviyorum çünkü" dedirtmediler bize. "amasız, çünküsüz sev" dediler. yalan söylediler. tarkan geldi şimdi aklıma...
bana kimse sevmeyi öğretmedi, herkes bir başka sevdi, herkesi bir başka sevdim.
söz vermemeye çalıştım,
tuttum bırakmam...
şimdi sevgilim sen...
sen ve ben...
bir özgürlük çayına hasret mi öleceğiz?
ne kadar çok şey düşündüm şu yazıyı yazana kadar.
2 yorum:
:=) birini tanımıstım bir zaman diliminde, sözlerinin aksine; herkesin her hava da gidebileceğini öğretti bana.
gidene değil, gönderene bakmak lazım bir de.
Yorum Gönder