hayat bazen çok zor lan. bütün sevgileri, aşkları, dert dediğimiz dertçikleri bir kenara atmama neden oluyor. ölünesi sevdalara bakıyorum ve siktir lan diyorum. siktir lan diyorum çünkü kalbim acıyor o kadını ağlarken gördüğümde, sinirlenirken, çaresiz kaldığını gördüğümde. içim parça parça oluyor. "dur" diyorum, "dur bir çaresini bulacağım". neye güvenerek söylüyorum bunu bilmiyorum. ama çaresizliğim daha da artıyor bana güvenirse diye. yine de diyorum, teselli etmeye çalışıyorum onu, "tamam halledeceğim. sıkma canını, söz uçar yazı kalır" diyorum. ne kalleşlikleri unuttuk" diyorum. "dayanamıyorum" diyor. "bugüne kadar kimseye boyun eğmedim, şimdi bu sebepten bu kişiye boyun eğmek ağrıma gidiyor" diyor. öyle dediğinde de kalbine ağrı giriyor. tutuyor kalbini.
o kalbini tuttukça benim kalbim parçalanıyor. bir çay koyup sigara uzatıyorum ona. "anne" diyorum. "annem" diyorum. "annecim, bak neler gördük geçirdik, az sabret bu da geçecek, bunu da unutacağız" diyorum. annem bana bakıyor. "ağrıma gidiyor billur" diyor. gitmez mi hiç diyerek içimden, sarılıyorum anneme. bir merhem olsa onun kalbine iyi gelen, hemen bulasam ona. bakıyor bana, gülüyor. diyor ki, "Allah'tan siz varsınız, Allah sizden razı olsun, hele bi abin gelsin de" diyor ve üç nokta koyuyor cümlesinin sonuna. sonra ben, "o değil de bu evi temizlemezsek çöp ev olacak ya" diyorum gülerek. o da gülüyor. "ben süpürdüm, sen de sil" diyor. öfleyerek banyoya gidiyorum. içim acıyor, gülüyorum.
biliyorum her şey geçecek. bu yazıyı okuduğumda "amma dram yapmışım lan" diyeceğim.
böyle işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder