SAPOZHKELEKH | küçük prens buradaydı...

şuracıkta uyuyabilir miyim? ses çıkarmam, bacaklarımı toplarım, yer kaplamam. horlamam, gece çişe kalkmam. uyursam iyi gelecek. rüyalara sarılarak mutlu olabilirim. kötü bir rüya görsem de, "ay rüyaymış" der susarım. iyi rüyalar zaten tek umudum, tek varlığım.
lütfen şurda uyuyayım. bırak, uyumadığım zamanlarda acı çekip ağlayamama ifadesine bürünen yüzümden kurtulayım.
pis bir mikrop gibi yayılan yaralarım, hızla vücudumu kaplarken, seni bir ağrı kesici gibi içime alayım. yavaşlasın ağrılarım. dinginleşsin. mikropları durduramasa da hiçbir varlık bekletsin bir süre olduğu yerde. bunu ancak uyursam yapabilirim.
göründüğü gibi değil hiçbir şey. içim dışım kadar sağlıklı değil. içim, içime içime eriyor, gizlice ölüyorum. bir basit otobüs yolculuğunda yanımda oturan yabancıya "az zamanım kaldı, karım bilmyor, oğlumsa mezuniyetine geleceğimi sanıyor" repliğini söylesem, kendimden bir şey kaybetmezmişim gibi.
ama biraz uyursam geçer, biliyorum. şurda tam gösterdiğim yerinde uyusam. uykum hafiflediğinde senin nefesini duysam ayılmasam,ayılamasam, daha çok sarhoş olsam.
bir de masallara karışsam rüyalarımda, daha da bir şey istemem. o olmasını dilediğim ancak bir masal olabilecek rüyalara. rüyadaki yakışıklı prenslere, mutlu prenseslere, eşiyle toprağa ev yapan sincaba dönüşsem çok mutlu olsam ya da bugs bunny umursamazlığına sahip olsam.
daha konuşabilirim, yazabilirim, kusabilirim, tükürebilirim. tüm bunları yapmaya bir son vermek için seni öldürebilirim; belki de kendimi. kesip atmışolurum kangren parmağımı. senle olmayı, sensizken beynimin çürüdüğünü hissettiğim için değil de imkansızlığın kekremsi enfes tadı için istediğimi azıcık hissetsem belki o zaman gülümserim gerçekten.
kalbinde yer aç artık bana, yormayacağım söz. yoruluyorum ama yormayacağım. bırak bir köşesinde uyuyayım. tek isteğim uyandığımda da kendimi orada hissedebilmek.