Benim Adım Orman

İsmini duyduğumda itici geldi evet. "Benim Adım Orman nasıl olur da bir şarkı içinde geçebilir?" dedim kendi kendime. Ama "çocukken sahip olduğum kırmızı rugan ayakkabılar" nasıl geçiyorsa o da geçebilirdi. Albümün kutusunu beğenmiştim görür görmez, tanıdığım herkes beğenmezken. Ama içeriğinden umutlu değildim. Bir kere yeniydi. Alışmak için zamana ihtiyaç vardı. İnsan psikolojisine göre bir şeye ortalama 26 günde alışırmışız. Mesela bitki çayı içemiyorsun diyelim, 26 gün içtikten sonra hem bedensel hem de ruhsal olarak alışıyorsun ona. Neyse bu da genel kültür olsun.

Gelelim Şebnem Ferah'a. Albüm etrafımdakilerce çılgınca yeriliyor. Ama bence bir şarkı "insan içinde kendinden bir şeyler bulduğu kadar" güzeldir. "İstiklal Caddesi Kadar" şarkısının beni sıkı sıkı tutup bırakmaması gibi işte. Bir de ben hayata dair şarkıları sevmiyorum. Şarkıysan eğer beni aşkımla eritmelisin. Böyle düşünüyorum, ilerde düşüncelerim değişebilir. Tavsiye ediyorum bu albümü. Alın, indirin, dinleyin...

Uzun uzun yazacak bir şey yok.