SAPOZHKELEKH | küçük prens buradaydı...

kadın uyandığında alkolün verdiği baş ağrısının gitmesini diliyordu. gözlerini çevirse sancılar başını sarmış. adamsa dünyanın en büyük huzuruyla uyuyor. çünkü aşık olduğu kadınla sevişmişti ve sabahı ona sarılarak karşılamıştı. kadınsa yorganı kaldırdı, çıplaktı. adamla seviştiğini hatırlamayacak kadar sarhoş olmuştu. kareler gözünün önüne geliyordu ama yine de beyninde bir soru vardı; "seviştik mi ya?" adam sevişmişti de kadın bir şeyler yapmıştı işte. kadın ayılmayı umut ederken adam uyandı, kadına gülümsedi. kadın sahte bir gülümsemeyle karşılık verdi. çünkü aklında başka bir kişi vardı ve o an bulunduğu yer olmak isteyeceği bir yer değildi.

kadın afilli bir orospunun ruhuna sahipti. bir sevgilisi vardı, bir başkasıyla sabaha uyanıyordu ve aklında başka biri vardı. bu üç insan da alakasız şekilde birbirinden haberdardı. ama kimse o kadın hayatındaki rolünün bilincinde değildi.

kadın 2 dakika bunları düşündü. sevgili gibiymişçesine kalktılar. adam tekrar kadına sevişmek istediğini belirtti, olabilecek en kibar ve uygun dilde. kadın mızmızlandı, aklındaki kişi de onun adama yaptığını yapmıştı. rahatsız edici bir empati yaşıyordu kadın. aklındaki kişiye lanet ederken kendine de ediyordu.

kalkıp giyinirken "evet" dedi. "evet, işte hayat böyle öğretiyor adi olmayı da."

hep anlamak istediği şey, onu yatakta bırakıp kalbine kazınan kişinin olay sonrasında neler hissettiğiydi. Şimdi anlıyordu, hiçbir şey hissetmiyordu. Bir arkadaşıyla bsiklete binmek gibi bir arkadaşıyla yatmak. sabah uyanıp "hadi görüşürüz" demekten ibaretti.

acıydı, haksızdı...

dünya hiç adil değil derken ne kadar adil olduğunu düşündü kadın.

adamın koynunda uyandığı sabah, bir şey farketti kadın ve sustu.