Bu sabah uyanıp "O Kadın" filmini izledim. O heyecan yine doldu içime. Erol Günaydın o kadar güzel şeyler söyledi ki, adeta aşkı ve acıyı özetlercesine...
Onun söylediklerini yazmayacağım, ama sık sık hatırlayacağıma eminim. Özellikle şu günlerde, özlemle boğuşurken. Hatırlanmak ve çılgınca anılmak isterken. Belki de anılıyorken, onu bilemiyorum...
Uzun uzun anlatabilirim ama bu coşkulu duygu selinin içerisindeyken kelimeler yalnizca yetersiz semboller olabilir.

Sonra anladım ; hatırlamak en ağır intihar, en ağır ölüm aslında...

Hiç yorum yok: