Mutsuz Dair

Şairler,yazarlar bize hep aşklarını anlattılar,hiç aşk vermediler.Ama hep aşktan bahsettiler ve olabileceğine inandırdılar.İnanmak,yaslanmak ihtiyacımızdan olacak ki hep aradık.Her taşın altına baktık,her bardağı aşk diye içtik... Sadece sarhoş olduk,aşığız sandık.Sonra vücudumuz alkolü atarken türlü yollarla, biz birbirimizi aldatmaya ve birbirimizden vazgeçmeye başladık. Beraberliğimizin tadını çıkarmak yerine ayrılacağımız günü düşünüp üzüldük hep.Hep suçu zamana atmakla meşguldük, biz ve ilişkilerimiz masumdu,tüm suç yelkovanın akrebe tur bindirme hırsındandı.Zaman lehimize işlese bile biz alehimize gördük,hep mutsuzduk.Herkes küçük şeylerle mutlu olmaya çalışırken biz her küçük mutsuzlukta kafamızı taşlara vurduk.Evet biz buyduk;mutsuzduk! Kim bilir, belki de biz mutsuzluğumuzdan ötürü mutluyduk!Tüm mevsimlerden hazetti insanlar.Ama bizim gibiler hep mutsuzdu..En sıcak aşkları yaşarken rutubetli aşkları özledik."Ben acı çekmeyi seviyorum." dedik;iyi halt ettik.Alışmış kudurmuştan beterdir misali hep alışmışlığımızın üzerine gittik.Bizler terkedilmek için,ayrılmak için yaşadık her şeyi.En kocaman dostlukları,dağdeviren aşkları. Ya küsersek diye hesaplar yaptık,ya biterse... Olmaması gereken ne varsa içten içe onu istedik ve becerdik her seferinde.Dar ve soğuk sokaklarda birbirimize sarılıp ısınmayı tercih etmektense,o sokaklarda bulutlarla beraber sevdiklerimize ağlamayı tercih ettik.En büyük aşkları yaşamaktansa,en büyük aşklara imrenmeyi vazife bildik. Sevdiğimizin elini tutarken en hüzünlü aşk şarkılarını seçtik kendimize...Hep elimizde olmayan her ne varsa ona sulandık. "Hiçbir istediğim olmuyor" dedik, "Neye dokunsam kuruyor" dedik. Halbuki o dokunduklarımızı kurutan sevgisiz sevgilerimizdi.En büyük kahkahalarımızı attıktan sonra "hayırdır inşallah"dedik.Gülmeyi,eğlenmeyi,mutlu olmayı kendimize bir türlü yakıştıramadık. Bazen küçük geldi belki ama;mutluluk bize hep bol geldi. Haketmedik diye belki,inanmadık asla elimizdeki şeyin mutluluk olabileceğine."Daha çok canım yanmalı,daha hüzünlü şarkılar söylemeliyim,daha çok kanamalıyım,daha çok daha çok daha çok yormalıyım beynimi üzülmeye..."Zor olan her şeyin daha güzel olacağına inanmış olduk,mutsuzluğa uğramış bulunduk.Tam kalkıp gidecekken nüfusuna geçmiş bulunduk..Afedersin hayat!Aslında istemediğim şeyleri çok istediğim ve elde edemediğimde senden nefret ettiğim için...ve afedersin hayat; bana sunduğun gülücükleri elimin tersiyle ittiğim için...