Ben, olmamışlara üzülüyorum. Olmuşlara değil.
Her zaman olabilecekken, tam şurada uzanabilecekken, her şey çok güzel olabilecekken olamayışlara üzgünüm. Benle başlamadı, benle bitmeyecek. Ben asla bilemeyeceğim kimin, neyi, neden yaptığını. Hatta kimse bilemeyecek. Ama onlar hayatına bu cehaletle ya da bu bilmeme isteğiyle devam edebilirken...
Ben neden hayatıma devam edemiyorum?
