Korkmaktan korkma, ödün bile kopsun!
Sonra kapa gözünü bas karanlığa, belki biri taş döşemiştir; kimbilir?
Evren çok hızlı ilerliyordu ve tam canım bitti derken, tam başaramadım, işi alamadım derken seni yerden sektiriyordu. Dibi görmeden yükselmek yoktu ve biz dibi görmeyi ölmek sanmaya devam ettik. Yerden sektiğinde kolun acıyordu, burnun kanıyordu, yine acıyacaktı; yine kanayacaktı.
Acıyacağını bilmek acıyı azaltmıyor olabilirdi ama seni izleyenleri fark etmeni sağlıyordu.
Sonra uyandım, ellerinin içini öptüm.
Ne güzel gün...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder