insan çiğ bir varlıktır. çiğ değişe değişe insan olmaz.

senin omurgan çekilip alındığında yanında bir ben vardım kadın...
peki sen neden benim kemiklerimi kırdın?


bazen kendini gerçekleştirememiş olan insan "nasıl oluyormuş ha, omurgasının alınması insanın, nasıl oluyormuş" diye sormak istiyor sanırım, ama kadın, bunu yanlış insana yaptın...


ikinizin de kalbini söküp alan ben değildim ki, ikinizin içini de karartan, kalbine bencillik ve ego sığdıran ben değildim ki...
sadece ikiniz aynı kefedesiniz, yersiz yurtsuz ve lanetlisiniz "iyi kalplerinizle"...
ne yazık her zaman, ama her zaman eksik olacaksınız...


kadın avını izledi, bıraktı mısırları, arpaları; yesin dedi. yesin, onun burada ne yapacağını göreceğim ve belki zayıf anında vuracağım...
sonra kadın bana diğerinin kellesini dişleri arasında getiren bir köpek gibi yaklaştı. sadece iğrendim. kahraman değilsin ki sen dedim. ağzına bir tekme attım...


zavallılar dedim. sadece zavallısınız. önünüzde size verilen hayatı yaşamak yerine birbirinizle oynuyor, karşılıklı salak ayakları yapıyorsunuz. gülüyorum, acıyorum...


"biri haysiyetsiz, adsız yorumcu, karaktersiz canlı, zararlı hayran, acınası varlık...
diğeri kendini hep haklı görmesine rağmen yüzüme bakıp kendini savunacak cesareti olmayan "egolar tatmin" insanı, küçük nankör, büyük bilge, ihanet kraliçesi..." 


fırlattığım bütün bir kalbi parçaladınız siz, dokunmadan havada parçaladınız...
bu denli acıyacak insanları hayatıma almış, önemsemiş, iyiliği için dua etmiş olmaktan dolayı utanıyorum...
şimdiyse acılı ölümlerinizi diliyorum...