SAPOZHKELEKH | küçük prens buradaydı...

saat 4:38, sahurumu yapmış, 2 bardak suyumu içmiş, oruca niyetlenmiş oturuyorum bilgisayarın karşısında. yine geldi güzel Ramazan. İçim içime sığmıyor Ramazan geldiğinde, pamuklar dolduruyorlar sanki ruhuma puf puf. Bu ramazan bir başka güzel aynı zamanda bir başka zor olacak. malum sıcaklar son noktasnda, sevdiceğimiz uzaklarda, işler başımızdan aşkın, insanlar mutsuz ve gergin. Haliyle zorlaşıyor hayat da.

ama her şeyi silin zihninizden, peki dua etmenin huzuru? biri bunu bana açıklayabilir mi? ramazan'ı dini simgelerden tamamen ayırın 2 dakikalığına. elbet inanmayanlar, anlamayanlar ya da anlamlandoramayanlar vardır bunu. ama ramazan dini bir vecibeden çok bir başbaşa kalma sanatıdır. Allah'la değil, kendinle. 2gün boyunca evde kalıp durmak da bir oruçtur. Sadece yemek yememek değil ki mevzu. sabahın köründe düşünmek, düşmek kendi içine masum masum ve yatmak tekrar usulca. sabah işe / okula / günlük hayata uyanmak ve düşmeye devam etmek kendi içine. acıkmak hayal etmek yemeklerş, sevdiklerine iftara gitmek, oruç tutmasan bile sevdiklerinin iftar telaşları. Ne tatlı şeyler. Ben iftara 2 saat kala sinirlenen gerzekleri de severim. "yaptın bir hayır tut bacağını ayır" derim. Bu ramazan en çok yapmak istediğim şey, sevdiceğimle Sultan Ahmet'e gitmek sanırım, bir de başkalarıyla başka evlerde iftar sofralarına oturmak. evet arzum budur. Şimdiyse ellerimi açıp dua edeceğim. Allah'ım sen dualarımı, sen orucumu kabul et diyeceğim, sevdiceğime bir mesaj atıp işe gitmek için hazırlanacağım.

çok mu iyimserim?

belki.

Ramazandandır.