Dön bak dünyaya...

Biri var aklımda, sesi uzak,yüzü uzak,evi uzak...
Aklıma geldikçe yalnızlıktan, yalnızlığımda boğuluyorum. Hani bir haber alır da ağlayamazsın, o nefesin,hıçkırıkların boğazında düğümlenir,yutkunamazsın.Zaten yutkunsan da ağlayacaksın.

Yalnız kaldıysan kalkıp pencerenden bir bak; güneş açmış mı, yağmur düşmüş mü?

Dön bak dünyaya!

Herkes gitmişse, sakince arkanı dön bir bak, dostun kalmış mı, asşkın solmuş mu?

Dön bak dünyaya...

Umutsuzca yattığım yatağımdan güneşe uyanmak isteyerek açtım gözümü. Yağmur almış yürümüş, penceremden baktığımda gördüğüm arka bahçe cıvık çamur olmuş.

Tek tesellim Mart'ın ortasında olmamıza rağmen bir sonbahar havasıyla karşı karşıya olmuş olmak.Sonbahar sevilesidir çünkü.
Ama yalnızlık sardı her yanımı,kulaklarım çınlıyor. Sen de beni anıyor, düşünüyor ya da özlüyor olabilir misin acaba? Yoksa kalbimde, ta içimde kopan fırtınalar sonunda tüm bedenimi sardı da ben mi uğultular duyuyorum.
Onca zaman geçti, hiç mi özlemedin?
Söylediklerin yalan mıydı, hiç mi sevmedin ?

Bugün arayacaksın, hissediyorum.Lütfen yanıltma beni...