dengeSİZ

Çekip gitmeye taktım bu aralar. Bu kadar çok düşünüyorsam çekip gitmeyi vardır bi adilik sonunda. Kendimi tanıyorum. Ben adi bir insanım. Ama aynı zaman da iyi de bir insanım.
Çekip gitmek fikrine gelince hiç gülmeli değil. Canım acıyor durup dururken. Hastalık hastası olacakmışım gibi sanki. Bulunduğum hiç bir yerden tam doyum elde edemiyorum. Kuyruğum mesela... Uzasın uzasın dedim, uzadı. Şimdi yokluğu varlığı bir.
Sevgililer geçer gider, dostlar da öyle. Geçip gitmeyen bir ben varım hayatta, hayatımda. Geçip gitmiyor ve kurtulamıyorum kendimden. Pişmanlıklar o kadar çok ki. Böyle gelen şeylere zamanında bişey demeyişimin cezasını böyle giderlerken çekiyorum adeta.
O şarkıyı dinliyorum şimdi: "sapozkelekh". Seviyorum elimde değil. Ama bazen elimizdedir sevip sevmemek,gidip gitmemek. Ama ben yine de gidemiyorsam elimde olmadığından mıdır? Yoksa gerçekten gitmek istemiyor muyum?
Ağrıyorum. Karnım başım falan değil. Ben ağrıyorum alenen. Şimdi bunları yazıyorum kötümser kötümser. Bir güneş açsa bak nereye dönüyor yazılar. Yok sevdiğimi uyurken izledim de yok efendim güneş,börtü, böcek ...

Ama şimdi içim ağlıyor, içim kararıyor elimde değil.

Yalnızım şu anda, bu noktada.
Zaten mutluyken yazılmıyor hiç bir şey. Ya birine lanet, ya bir şeye isyan ya da bir mutsuzluk ibaresi yazdıklarım. Hatta belki tüm yazılanlar...
Kendimi herkesle bir tutmaktan hiç hoşlanmam. İnsanları küçümserim de. Küçümsemek derken; "o ne anlar" dediğim olur. Bana öyle diyenle de hiç iişim olmaz.Hemen uzaklaştırırım kendi hayatımdan, kocaman dünyamdan. Bencilim ben biraz ve adiyim. Ama bunu daha önce söylemiştim zaten...
Bak yazdım rahatladım. Son cümleleri yazıyorum bu yazı ile ilgili ve yüzümde adi bir gülümseme var. Adiyim ve bana yakıştığı gibi gülümsüyorum.

Düş Sezar bugün!!!!!!!